Rozdział 5 ,, Oszustki i kłamczuchy "

-Sara ja w to nie wierzę!

-Co znowu się stało, nie dasz ty się człowiekowi rano wyspać co ?- spytałam rozdrażniona.

-Oj no przepraszam, ale patrz...

-Co znowu ?-pytając siostry, usiadłam na łóżku przecierając oczy.

-No zobacz co- mówiąc wskazała na telefon.

-E, kto Ci to wysłał?!

-Nie mam zielonego pojęcia, ale skąd ktoś ma to zdjęcie !

-Weronika spokojnie- mówiąc spojrzałam na siostrę.

-Sara ! Słyszysz siebie ? Spokojnie ? Spokojnie ? Jak...

-No jakoś to załatwimy, będzie dobrze.

-A ten podpisek jestem skończona, ale to nie tak jak to wygląda- w jej oczach pojawiły się łzy.

-Przecież wiem, siostra nie przejmuj się jakimś głupim SMS.

-Dobra masz rację, idę się przyszykować do szkoły...-kończąc zdanie zamknęła drzwi do mojego pokoju.

Rzeczywiście, sprawa ze zdjęciem nie wyglądała za ciekawie. Czy ktoś próbuje ją zastraszyć ? No chyba, że to jakaś marna próba żartu... Lecz kto zrobił to zdjęcie ? Blondyna i mojej siostry nic nie łączy, na tym zdjęciu wygląda to inaczej.  Pomiędzy moimi przemyśleniami wykonałam poranne czynności i ubrałam również wybrany zestaw.

-Sara?- usłyszałam głos swojej siostry, schodząc po schodach.

-Co takiego ?

-Co ja zrobię w szkole ?-zapytała zmartwiona.

-A co takiego masz zrobić ?

-Patrz...

,,To zdjęcie ląduje już u dziewczyny chłopaka. Ciekawie co się stanie jeśli dowie się, że to ty "

-Cholera, kto Ci to wysyła ?!

-Nie wiem-powiedziała zestresowana.

-Dobra idź się przebierz, zaraz musimy wyjść a ty nadal w piżamie.

Nadal spoglądałam na telefon siostry z nadzieją, że olśni mnie kto może stać za tymi zdjęciami, lecz nikt nie  przychodził mi do głowy. Amber i Jane nastawiły cała szkołę przeciwko nam więc w sumie mógł być to ktokolwiek, wiem to, że bez problemów na pewno dzisiaj się nie obędzie.

-Jestem - powiedziała siostra, która już znajdowała się blisko drzwi wyjściowych.

-Idziemy ?- spytałam niepewnie.

-Tak, chcę mieć to z głowy.

-W zasadzie to nie masz czego mieć z głowy.

-Wiem, ale dziwnie się czuję po tym jak on mnie pocałował, teraz wyjdę na nie wiadomo kogo.

-A weź przestań się przejmować będziesz.

Po tych słowach wyszłyśmy z mieszkania, idąc dosyć swobodnym krokiem przy budynku szkoły zmienił się on zdecydowanie na niepewny, krok za krokiem, który zbliżał nas do drzwi wejściowych. Spodziewałyśmy się co może nas tam zastać. Weszłyśmy.

-Ooo.. Złodziejki idą ! - z miejsca usłyszałyśmy krzyki rówieśników.

-To pewnie po ich matce !- wydobył się kolejny głos z tłumu.

-Macie czelność się tu jeszcze pojawiać ?!- zza tłumu wyszła wkurzona Jane.

-No chyba musimy chodzić do szkoły?

-O złodziejki do szkoły przyszły, proszę, proszę, widziałby kto!

-Mamy takie prawa jak każdy a teraz przepraszam- mówiąc próbowałam przepchać się przez tłum, który najwyraźniej nie chciał mnie przepuścić.

-Wytłumacz mi co to jest ?!

-Zdjęcie -zasłoniłam siostrę swoją postacią.

-A dlaczego ona się obściskuje z MOIM chłopakiem !

-Co ślepota cię ogarnęła ? Nie widzisz, że on ją obściskuje ?

-Mój Charlie, ją ?!

-Wiesz co, ja nie mam chyba z kim rozmawiać a teraz przepuście nas do cholery ! - z daleka zobaczyłam bruneta i blondyna przyglądającym się zaistniałej sytuacji.

-A to zdjęcie z moim Leosiem !- wykrzyknęła Amber

-Co jakie zdjęcie ?

-To, kretynko !

-Że co ? Przecież...

-Co, fajnie to tak obściskiwać się z czyimś chłopakiem ?!

-Przecież to nie ja !

-Przestańcie już kłamać, każdy wie jakie z was są kłamczuchy.

-Nie, ja nie będę tego wysłuchiwać!

-A to boli Cię prawda ?!

-Jaka prawda ?! Chyba głupota!

-Mówiłam, że po matce są takie.

-Nie obrażaj mojej mamy !

-Ojojoj córeczka mamusi

-Zamknij się!

-Ja mam się zamknąć ?! Proszę bardzo !- wzięła głęboki zamach ręką i uderzyła mnie w twarz, mi zaś popłynęły łzy z oczu.

-Co się tu dzieje ?!- przez tłum przedarł się wkurzony Will.

-Nic- odpowiedziałam cicho.

-Chodźmy stąd- zanim się obejrzałam, widziałam Weronikę oddalającą się z Zack'iem.

Gdy Wiliam prowadził mnie w stronę sali gdzie miały się odbyć lekcje minęłam się z brunetem zdążyłam powiedzieć mu jedynie czy jest zadowolony z tego co zdążył zobaczyć.

Spokojnie- mówiąc Wiliam trzymał mnie w swoich ramionach.

-Jak mam być spokojna Will ? Jeśli.. - nie zdążyłam dokończyć, gdyż rozpłakałam się na dobre.

-Sarunia, słoneczko moje - mówiąc przytrzymał mój podbródek.

-Co ? -zdołałam wykrztusić przez łzy.

-Chciałbym abyśmy lepiej się poznali ponieważ, ponieważ Cię kocham - po tych słowach zatopił swoje usta w moich...

~Weronika~

-Zack, to wszystko nie tak -zaczęłam płakać

-Ja wiem przecież, nie byłabyś zdolna do takiego czynu a po za tym jesteś śliczną i mądrą dziewczyną w której się zakochałem od razu po tym jak cię zobaczyłem.

-O czym ty mówisz.

-To, co leży w moim sercu.

-Ale...

-Proszę Cię, daj nam szanse.

-No dobrze- odpowiedziałam niepewnie po czym on złożył na mych ustać pocałunek.

Do końca lekcji wraz z siostrą nie mogłyśmy się oswoić z zaistniałymi sytuacjami. To wszystko zarazem było okropne jaki dziwne. Wszyscy mają nas za oszustki i kłamczuchy a William i Zack wyznają nam miłość ? Sama nie wiem...Z moich przemyślę wyrwał mnie dzwonek, który na szczęście uwolnił nas od wszystkich. W szybkim tempie wyruszyłyśmy w stronę domu, lecz na drodze stanął nam nikt inny jak...

-Amber, Jane...-powiedziałam z westchnieniem.

-Tak, to my myślałyście, że wam odpuścimy ?

-Niby co nam odpuścicie?

-Hmm, najpierw bierzecie się za naszych chłopaków a teraz proszę, proszę...

-Skąd do cholery masz te zdjęcia ! - powiedziałam wyrywając dziewczynie telefon.

-To Cię nie powinno obchodzić.

-Powinno.

-Jutro w szkole każdy dowie się jakie jesteście, po prostu was zniszczę...

-Co Ci zrobiłyśmy ?!

-Jeszcze się pytasz ?!

-Tak pytam, bo mam prawo wiedzieć.

-Jutro się dowiesz...-po tych słowach odeszła dumna z siebie.

Ruszyłyśmy do domu zdołowane. Weszłyśmy i zobaczyłyśmy zapłakaną mamę, która siedziała na krześle i chowała swoją twarz w dłoniach.

-Mamo ?-spojrzałam na nią a w oczach pojawiły mi się szkiełka.

-Dziewczynki co robicie ? Nie powinnyście być w szkole ?- mówiąc ocierała szybko swoje łzy.

-Nie, skończyłyśmy już lekcje.

-Co się stało-zapytała Weronika.

-Straciłam pracę...

-Co jak to ?!

-Przyjechał jakiś facet i zamknął moją szkołę z pretekstem iż nie płaciłam rachunków i innych takich.

-Nie, jak ? Przecież wszystko płaciłaś.

-No tak, ja nie wiem co my teraz zrobimy- rozpłakała się.

-Mamusiu, wszystko będzie w porządku zobaczysz.

-Oh dziewczynki jak ja się cieszę, że was mam.

-I zawsze będziesz nas mieć-przytuliłyśmy mamę i udałyśmy się na górę, po czym spojrzałam na swój telefon na którym widniała wiadomość.

-Ciekawe jak teraz będziecie żyć ? Mam nadzieję, że jesteście gotowe na więcej bo to dopiero początek.

-Jezu, Wera!

-Co ?

-No zobacz to, to on ten ktoś stoi za tym.

-Poczekaj, a to przypadkiem nie numer Amber ?

-Co? Teraz przesadziła !

-Mówiła coś o jutrzejszym dniu.

-Ja mam dość.

-Sara nie możemy się poddać, no co ty.

-Widziałaś to wszystko, to miało wyglądać inaczej.

-Miało, ale nie musiało, dałyśmy radę wcześniej teraz też damy.

-Masz racje- powiedziałam ocierając pojedyncze łezki, które wpływały po moich policzkach.

-Damy radę?

-Damy, damy - powiedziałam uśmiechnięta

-Pójdę się przejść

-No a ja zjeść -zaśmiała się siostra, po czym udała się do kuchni.

Weszłam na górę i przebrałam się w coś cieplejszego gdyż zbliżał się wieczór.

Gdy byłam już na dworze zimne powietrze okryło moją twarz. Idąc przed siebie, słuchając muzyki która leciała w moich słuchawkach, udałam się do parku gdzie postanowiłam usiąść by przemyśleć kilka spraw, które zakrzątają moją głowę. Oparłam się o ławkę a głowę uniosłam w stronę gwiazd, które pięknie okrywały niebo migając. Poczułam to czego potrzebowałam spokój i cisza, to bardzo mi pomogło w tamtej chwili, lecz moje uczucie bycia obserwowaną wzrosło, niestety było ciemno nie dało się zauważyć własnej ręki a co dopiero osobę stojącą gdzieś w oddali. Na swoich ramionach poczułam dłoń...

-Cześć- usłyszałam głos zza pleców.

-Eee hey ?

-Nie bój się nic Ci nie zrobię.

-Kim jesteś ?

-Kimś kogo znasz z pewnością.

-Will?

-Możliwe.

-Okay?

-Nie powinnaś wychodzić tak późno- powiedział chłopak.

-Nie powinno Cię to interesować.

-Powinno, uwierz- poczułam jak chłopak przysiada się do mnie.

-Niby czemu ?! Nie wiesz jak jest...

-Wiem doskonale- przybliżył się do mnie, po czym złożył pocałunek na mych ustach.

-Wiem cichutko, nie przejmuj się-po tych słowach poczułam jak odchodzi.

Co się stało ? W mojej głowie był mętlik. Postanowiłam szybko wrócić do domu, nie mówiąc o tej sytuacji nawet mojej siostrze. Nie czułam potrzeby by o tym powiedzieć, zresztą nasza rodzina ma już wystarczające problemy a one non stop rosną co nie pomaga nam. Teraz wszystko jest przeciwko nam, mam nadzieję, że wszystko wyjdzie na linię prostą i co najważniejsze przeszłość nie wróci...

~*~

Hey, hey misiaczki :) Jak tam wasze wakacje :D Dobrze, już koniec bo się powtarzam, pamiętajcie, że bardzo mi zależy na poprzedniej notatce i waszych opiniach :) ;) :* Na które nadal cierpliwie czekam  A teraz nie pozostaje mi nic innego jak powiedzieć do następnej soboty :* :)