Rozdział 3 ,, Will, Will you merry me ? "

Wstałam o 6:30 był to kolejny dzień, a promienie słońca wpadały do mojego pokoju przez uchylone okno. Wiedziałam, że to oznacza tylko jedno kolejny dzień w szkole co nie powodowało na mojej twarzy zadowolenia, lecz taka jest kolej rzeczy i nic na to nie poradzimy, po tych słowach „otuchy”

Wstałam z łóżka i udałam się w stronę łazienki by wykonać poranne czynności. Po wykonaniu ich postanowiłam ubrać coś cieplejszego, gdyż po wczorajszym deszczu ochłodziło się.

Spojrzałam na zdjęcia, które widniały na mojej ścianie, wspomnienia które pojawiały się w mojej głowie wywoływały łezki w moich oczach, lecz żadna z nich nie spłynęła z moich policzków. W trakcie wspominania zaczęłam nucić swoją piosenkę, od zawsze uwielbiałam zajmować się muzyką była ona moją ostoją, ucieczką od problemów, czymś co mogło mnie zawsze podnieść na duchu „ uratować”. Mama powtarzała mi, że to po tacie. To on rozpasjonował mnie w świecie muzyki, dzięki niemu pochłonęłam się w tym pięknym świecie i do teraz jest on moją największą pasją, niewykorzystaną pasją. Zawsze marzyłam o czymś większym coś co mogłabym dzięki temu osiągnąć, ale nigdy nie miałam na tyle odwagi. Boli mnie to niezmiernie, czy kiedyś się to zmieni ? Czy znajdę w sobie na tyle odwagi ? Sama nie wiem… Weronika, zaś ona pasjonuje się w tańcu, jej całe życie. Tak samo jak i naszej mamy, gdy była młoda zdobywała medale, dyplomy na mistrzostwach. Teraz, teraz zajmuje się szkołą taneczną i tam zaraża innych swoją pasją. To wszystko jest takie cudowne, że nadal potrafimy cieszyć się tym co mamy, co prawda bez taty, którego nam brakuje. Co się z nim stało ?...

-Sara ?!- z dołu dobiegł głos mojej siostry.

-Co ?!- odkrzyknęłam.

-Spóźnimy się do szkoły, co ty robisz?!

-O cholera ! Już biegnę!- krzyknęłam, biorąc swój plecak , po chwili będąc już na schodach zobaczyłam siostrę, która najwyraźniej się śmiała.

-Z czego się śmiejesz ?- zapytałam zdziwiona.

-Z Ciebie, bo w cele się nie spóźnimy.

-Serio ? Wiesz co…

-Tak wiem też Cię kocham- posłała mi całusa.

-A ja się nad tych chyba poważnie zastanowię.

-Mhm, tak , tak łap jabłko- rzuciła mi owoc.

-Dzięx, to co idziemy ?

-Tak, przyjdziemy idealnie, nie chciałam się spóźnić.

-Zaraz co ty powiedziałaś ?- spojrzałam zdziwiona na siostrę.

-No a nie słyszałaś ? Spóźnić się nie chciałam.

-Ty masz gorączkę, albo co ?- przyłożyłam jej rękę do czoła.

-Nie- odpowiedziała, zrzucając mą rękę z jej czoła.

Wyszłyśmy z domu, mijając ludzi którzy zapewne spieszyli się do pracy a my rozmawiałyśmy idąc wolnym krokiem w wybrany cel. Będąc już blisko budynku szkoły widziałyśmy uczniów zmierzających właśnie do niej. W pewnym momencie zauważyłyśmy biegnącą dziewczynę z naszej klasy w naszą stronę.

-Hey słyszałyście ?- powiedziała zdyszana.

-Co takiego ? – spojrzałam na swoją siostrę.

-Leondre i Charlie !

-No ? Leondre , tego drugiego nie kojarzę.

-Za to ja tak- zwróciła się siostra.

-Mówisz, że to ten z wczoraj?

-Tak, dokładnie.

-Mamy pecha – zaśmiałam się.

-Strasznego- stwierdziła, uśmiechnięta.

-Emm, nie przeszkadzam wam ?

-Oj przepraszam, i co z nimi ?- spytałam, wyczekując odpowiedzi od dziewczyny.

-Ci przystojniacy, chodzą z Amber i Jane, normalnie im zazdroszczę.

-Nie masz czego – powiedziałam pod nosem.

-Aaa Amber i Jane ?- powiedziała zażenowana Weronika.

-No tak , co nie kojarzysz z nami do klasy chodzą.

-No jakbym tych szkolnych „gwiazd” mogła nie znać- powiedziała z irytacją.

Hmm Amber i Jane dwie szkolne „ gwiazdki” w skrócie jedne wielkie tapeciary, które jakby mogły to szpachelką odrywały by tapetę. Uważane za najlepsze choć w cale takie nie są i każdy obgaduje je za plecami, niszczą wszystkich kto stanie im na drodze.  I dwóch nowych uczniów, którzy zrobili  jednodniową furorę swoją „buźką” Jestem najlepszy, każda jest moja,  ich mniemanie mogłyśmy już z siostrą zobaczyć nic dziwnego, że związali się z „ gwiazdkami”

-O hej piękne, widzę, że już usłyszałyście- powiedział blondyn, na którego spojrzałam z odrazą ?

-No słyszałyśmy, ale nie wiem czy ta wiadomość wniesie do naszego życia jakieś zmiany- odpowiedziała Weronika.

-Zmieniło by wasze życie, gdybyście były na ich miejscu, pewnie żałujecie jak inne- powiedział pewny siebie brunet.

-Że co ? A co ja mam niby takiego żałować ?  Na pewno nie Ciebie a zresztą jak ty miałeś na imię?

-Mówisz poważnie ? Ty nie pamiętasz mojego imienia ?

-Wiesz, gdy się wczoraj przedstawiałeś miałam lepsze rzeczy do robienia i po prostu  Cię nie słuchałam a później jak oprowadzałam Cię po szkole, to wiesz też nie słuchałam.

-Mnie nie słuchałaś ?

-No a niby po co miałabym Cię słuchać ? Jak nie masz nic mądrego do powiedzenia i wywyższasz się sobą.

-Nie robię tak.

-Śmiem zaprzeczyć, a teraz powiesz wreszcie jak miałeś na imię no chyba, że wolisz bym mówiła Ci ey Ty !

-Leondre… ale możesz mi mówić…

-A to Ty ? A to jednak Cię chyba kojarzę bardziej, Ty jesteś tym nowym a zastanawiałam się po co ja Cię oprowadzam.

-Poważnie ?

-Tak poważnie a teraz wybacz jak Ci tam no, brunecie ale idę.

-Nigdzie nie idziesz, nie skończyłem- powiedział wkurzony trzymając mnie za dłoń.

-No może Ty nie, ale ja tak a wiesz nie chce mi się Ciebie więcej wysłuchiwać.

W tym momencie dźwięk dzwonka uratował mnie od dalszej konwersacji z tym typem. Udaliśmy się do klasy, gdzie z siostrą zajęłyśmy swoje miejsca w ławkach. Leondre usiadł ze swoją nową dziewczyną, która chciała mnie zabić wzrokiem, lecz coś jej się nie udawało. Reszta rozmawiała aż do czasu gdy nie przyszedł nauczyciel, który przywitał się i rozpoczął lekcje w pewnym momencie do klasy weszło trzech innych nauczycieli którzy najwyraźniej mieli nam coś do przekazania.

-Witajcie dzieci- nauczyciele przywitali się, a my odpowiedzieliśmy słowami dzień dobry.

-Przyszliśmy by oznajmić was o projekcie ogólno-szkolnym, który musicie wykonać. Niestety sami nie dobierzecie się w pary, my zrobiliśmy to w zamian was.

W klasie rozbiegły się głosy niezadowolenia z wyboru jakiego dokonali nauczyciele, lecz po chwili wszyscy ucichli i słuchali dalej.

-Każda dziewczyna jest w parze z chłopakiem, lecz będziecie mogli być w większych grupach niż 2 osoby. A teraz wyczytam kto z kim jest w parze. W końcu usłyszałam imię swojej siostry , która była w parze z Zack’iem z naszej klasy, w sumie on nie jest taki zły a ja miałam być z Will’em super nie jest tak źle mogłyśmy być w parze z tymi gburami. Nauczyciele wyszli a my dalej kontynuowaliśmy lekcje. Po kilku godzinach lekcji wreszcie z ulgą opuściłyśmy budynek szkoły, gdy podeszli do nas chłopcy z którymi miałyśmy robić projekt.

-Hey ja jestem Zack- zwrócił się do Weroniki.

-A ja jestem Will, Will you merry me ?- skierował się do mnie.

-Nope- zaśmiałam się.

-Why ?- powiedział zrozpaczonym głosem.

-Gdzie pierścionek ja się pytam ?!- powiedziałam roześmianym głosem.

-No, nie mam.

-To czego ty ode mnie oczekujesz?

-Będę płakał całą noc, zraniłaś serce me, oh jaka okrutna jesteś

-Oj wiem

-No wiesz co?

-Co takiego ?

-Już cię lubię- uśmiechnął się przebiegle.

-A ja, się nad tym zastanowię- stwierdziłam śmiejąc się.

-Dobra, żarty żartami- powiedział roześmiany Zack

-No okay, kiedy indziej dokończymy naszą rozmowę- zwrócił się do mnie Will

-Nie wiem czy będę chciała do niej powracać.

-Chcesz mnie zostawić z moim złamanym sercem ?

-Być może.

-Będę płakał w nocy w poduszkę, to tak bardzo zabolało.

-Oj już cichutko – zaśmiałam się.

-Dobrze romanse na bok- powiedział Zack

-Jaki romans ?- zaśmiałam się

-Oj ja nic nie zasugerowałem.

-Nie w cale

-Dobra przejdźmy do rzeczy, podobno mamy robić razem projekt dziewczyny- powiedział Zack.

-Tak, też tak słyszałyśmy- odpowiedziała Weronika.

-Wiecie bo my chcielibyśmy robić razem ten projekt i wy zapewne też ?

-No tak- skinęłam głową.

-Co wy na to by połączyć siły ?

-Jasne, możemy spróbować – powiedziała uśmiechnięta Weronika.

-To na kiedy się umawiamy ? Wiece im szybciej tym lepiej.

-Hmm na niedziele ?

-Może być, to do zobaczenia – przytulili nas i odeszli.

-Powiem Ci, że lepsi oni niż ci gburowaci. Z nimi przynajmniej się pośmiejemy- stwierdziła Weronika

-Owszem.

-To kierunek dom ?

-Tak, a mamy jakąś inną opcję ?- siostra popatrzyła na mnie.

-No nie

Po drodze zauważyłyśmy tych dwóch typów, którzy najwyraźniej kłócili się z nowymi dziewczynami, jak bardzo nas to nie dziwiło. To było do przewidzenia prędzej czy później.  Niedługo po tym zdarzeniu byłyśmy już w domu, gdzie zastałyśmy naszą mamusię, która zasnęła na sofie, przykryłam więc ją kocem i udałyśmy się z Weroniką do kuchni a tam zrobiłyśmy sobie herbatę i kanapki po czym zaczęłyśmy przeglądać Internet. Przeglądając wyskoczyła nam największa produkcja muzyczna w Stanach Zjednoczonych, marzenie- powiedziałam pod nosem.

-Do spełnienia – Weronika posłała mi uśmiech.

-Nie wiem przez kogo.

-No przez Ciebie, weź w końcu uwierz w siebie.

-E tam

-No jak na wszystko będziesz mówić e tam to tak zostanie.

-No i może lepiej.

-Nie wiem, ale jeszcze za niedługo będziesz tam śpiewać mówię Ci.

-Przypominam, że mieszkamy w Anglii a do tego to bez sensu, zobacz jaka to firma.

-Eh pomarzyć zawsze można – zaśmiała się.

-O a tu się tańcem obok zajmują widzisz- powiedziałam wskazując na ekran.

-Widzę , ślepa nie jestem.

-Cześć dziewczynki, co robicie ?- zapytała nas ziewająca mama.

-Ah no wiesz, przeglądamy Internet.

-Czyli to co zawsze moje dziewczynki robią- zaśmiała się. A jak w szkole ?

-Da się przeżyć, chociaż na niektórych lekcjach można zasnąć z nudów- zaśmiała się Weronika.

-No taka jest szkoła dzieci, pamiętajcie, że jak kiedykolwiek będziecie potrzebowały pomocy ja zawsze będę nawet w tedy kiedy mnie zabraknie.

-Ciebie nigdy mamusiu nie zabraknie- powiedziałam przytulając się do niej.

-Kiedyś jak już będę stara i będę miała cudowne wnuki, które będą już duże…

-Mamo nie szalej tak- powiedziała siostra.

-Oj dajcie pomarzyć, bezduszne mam te dzieci.

-O jakie bezduszne, wypraszam sobie – powiedziała Wercia.

-Tak jesteście bezduszne, nawet mamie o wnukach nie dacie pomarzyć.

-Oj mamusiu.

-A właśnie, kiedy się doczekam aż przyprowadzicie jakichś przystojniaków do domu.

-Ee mamo ja mam lekcje do zrobienia.

-Tak, tak ja znam te wasze wykręty, łobuziary.

-Jakie łobuziary przecież my grzeczne jak aniołki. Prawda ?- zapytała Wera.

-Czasem i też diabełki.

-Dzięki mamo- powiedziałyśmy równo.

-Oh jak ja uwielbiam jak to robicie – zaśmiała się

-My nie bardzo bo brzmimy jak jakieś wiewiórki.

-Ale słodziutkie wiewióreczki.

-Mamuś ?

-Słucham ?

-A masz, może jakiś kontakt z tatą ?

-Nie, niestety nie, przepraszam za to że jestem taka beznadziejna i musicie wychowywać się bez ojca.

-Mamo to nie twoja wina, mamy Ciebie najlepszą mamusię na świecie.

-Dziękuję , dobrze ja mykam do pracy a wy idźcie spać rano szkoła – mówiąc ucałowała nas w czubki czoła i ruszyła w stronę drzwi. My zaś zmęczone udałyśmy się na górę.

Wzięłam prysznic, ubrałam piżamę i szybko wskoczyłam w swoje cieplutkie łóżko. Przytulając się do misia zasnęłam.

~*~

Sara!...

~*~

3 Rozdział za nami a ja zostawiam wam pole do popisu w komentarzach na temat rozdziału. A może powiecie mi co będziecie robić w wakacje ? Jedziecie gdzieś ? Chętnie z wami porozmawiam. Trzymajcie się i do zobaczenia :* :) ;)