Rozdział 2 ,, Kiedy to się skończy ? "

-O nie…– powiedziałam wyłączając budzik, który grał melodię.

-Hey, hey Sara!- wykrzyczała moja siostra, która właśnie weszła do pokoju.    

-Heeeeey- mruknęłam.

-A co ty taka ? Wstajemy !

-Mhmm- odwróciłam głowę w drugą stronę.

-O nie tak się nie bawimy- powiedziała odsłaniając firanki, przez które do pokoju zawitały promienie słoneczne.

-Weraaa.

-No co ?

-Zasłoń te firanki- wydałam polecenie zaspanym głosem.

-Chyba śnisz ? Za dwie godziny jest rozpoczęcie roku szkolnego, zbieraj się !

-Co takiego ?- zapytałam zdziwiona.

-No to co słyszysz- zaśmiała się.

-O nie…- powiedziałam przysłaniając się poduszką.

-Oj wstawaj już, od kiedy ty tak.

-Od dzisiaj- mruknęłam.

-Mhm, tak robić mogę tylko ja!- wykrzyczała zrzucając mnie z łóżka.

-Zemszczę się- powiedziałam odgarniając włosy z mojej twarzy.

-Może kiedyś- kiwnęła głową.

-Mówił Ci ktoś kiedyś, że jesteś okrutna ?

-Ja jestem okrutna ?! Kto mnie codziennie rano budzi ?! Ty jesteś moim koszmarem porannym.

-Bardzo śmieszne, co ja Ci na to poradzę, że rano nie chcesz wstać.

-A kto teraz nie chciał wstać?

-Ja przepraszam bardzo, ale rzadko mi się takie coś zdarza, więc.

-Ta, ta mhm, dobra teraz wstawaj bo się inaczej spóźnimy.

-Już- powiedziałam, kładąc głowę na skrawek łóżka.

-Wstawaj powiedziałam !- rzuciła we mnie poduszką.

-Dla mnie to był krzyk, ale dobrze już wstaje siostrzyczko.

Gdy siostra wyszła z pokoju wstałam z podłogi, po czym udałam się do łazienki by wykonać poranne czynności, po ich wykonaniu ubrałam wybrany zestaw.

Byłam gotowa, aby zejść na dół gdy nagle usłyszałam głos swojej siostry.

-Sara ! Jak teraz nie wyjdziemy to się spóźnimy!

-Już schodzę, nie drzyj się tak !- odkrzyknęłam, ruszając w stronę drzwi.

-Idziemy ?- powiedziała zniecierpliwiona, spoglądając na mnie.

-Tak, idziemy- odpowiedziałam.

-Już idziecie ?- spytała zaspana mama, która widocznie musiała obudzić się od naszych krzyków.

-Tak, idziemy mamuś bo się spóźnimy- powiedziałam, posyłając jej ciepły uśmiech.

-No to dobrze, tak szybko dorastacie- stwierdziła, uśmiechając się ciepło.

-Oh mamuś- zaśmiała się Weronika.

-No co takiego? Moje malutkie kruszynki, ciekawe kiedy znajdziecie chłopaków- spytała z uśmiechem.

-Mamusiu chyba nie czas na to.

-No jak to nie ? Macie 16 lat.

-My lecimy- zaśmiałam się.

-No dobrze lećcie aniołki, ale unikacie tego tematu, miłego dnia – zaśmiała się, całując nas w czubek głowy.

Wychodząc z domu, po drodze nie obyło się bez naszych wygłupów, które w zasadzie były częścią nas. Krok za krokiem uśmiech nie znikał nam z twarzy. W końcu dotarłyśmy do celu, budynek szkolny a w nim pełno uczniów którzy witali się ze sobą i rozmawiali, rozejrzałyśmy się z siostrą po czym długim korytarzem udałyśmy się na salę gimnastyczną, gdzie miało odbyć się uroczyste rozpoczęcie roku szkolnego. Przebiłyśmy się przez tłumy nastolatków i zajęłyśmy. Dyrektor powitał wszystkich swoim uśmiechem i rozpoczął ceremonię przemówieniem. Trwało ono krótko, lecz czas dłużył mi się niemiłosiernie , każda sekunda, minuta trwała coraz dłużej, co było nieznośnym uczuciem a w moich myślał pojawiało się jedno pytanie „kiedy to się skończy ?”  W końcu po nie jakichś pięciu minutach moje „błagania” zostały wysłuchane. Dyrektor kazał  nam udać się do klas, gdzie miał na nas czekać wychowawca. W klasie wszyscy wymieniliśmy ze sobą kilka zdań i usiedliśmy na swoje miejsca. Nie musieliśmy długo czekać na wychowawczynię, która wchodząc poprosiła nas o ciszę i przywitała się ciepłym i promiennym uśmiechem. Wychowawczyni przystanęła i rozejrzała się po klasie po czym dodała, że w naszej klasie pojawi się nowy uczeń. Każdy spojrzał na siebie i ze zdziwieniem wyczekiwaliśmy aż wychowawca powie nam kim ta osoba jest. Po chwili odwracając swój wzrok w stronę otwierających się drzwi zobaczyłam tego gbura… W klasie pojawił się jeden wielki szum, zapewne o nowym uczniu każdy już wymienił swoje zdanie, nauczycielka poprosiła o ciszę a wszyscy umilkli.

-To jest Leondre, od dzisiaj jest uczniem naszej klasy, mam nadzieję, że przyjmiecie go ciepło.

-No chyba nie- mruknęłam pod nosem.

-Ey, Sara co jest ?

-No bo, dlaczego ja muszę mieć takiego pecha ?

-Ale co jakiego pecha?

-No to jest ten gbur, mówiłam Ci wczoraj o nim.

-To on ?!

-Ta, i akurat musi on być w naszej klasie, bo przecież innych nie było- powiedziałam ze złością.

W klasie ponownie zapanował hałas, a dziewczyny gapiły się w chłopaka jak w jakieś złoto którym defakto nie jest. Jest zwykłym gburem za którym każda dziewczyna się ugania, jak zresztą to widać, pewny siebie, arogancki typek, który myśli sobie nie wiadomo co- parsknęłam, gdy już to przemyślałam.

-Dobrze cisza- powiedziała stanowczo nauczycielka. Leo może powiesz coś o sobie ?- zwróciła się do chłopaka.

-To, siemka wszystkim-machnął ręką na przywitanie. Jestem Leondre Devries, możecie mi mówić Leo -uśmiechnął się. Kocham rap. Lubię jeździć na desce. No co takiego jeszcze – dodał po chwili.

Nie miałam ochoty go słuchać, więc zaczęłam rozglądać się po klasie, wszystko w tym momencie było bardziej interesujące byłabym wstanie wrócić nawet na przemówienie dyrektora. Gdy chłopak dalej się przedstawiał a ja byłam pogrążona w swoich myślach, widziałam dziewczyny, które wlepiały w niego swój wzrok jak w obrazek, też mi coś zrezygnowałam z wykonywanej czynności odwracając swoją głowę z powrotem w stronę okna. W końcu chłopak usiadł na miejsca a nauczyciel podyktował nasz plan lekcji informując iż może się zmienić, podał również jeszcze kilka innych informacji aż w końcu przeszedł do pytania.

-Może? Pozwolicie mi wybrać kto będzie oprowadzał Leo po szkole ? – mówiąc rozglądała się po klasie, a ja bezinteresownie odwróciłam się ponownie w stronę mojego ukochanego wtedy okna. Słyszałam głosy dziewczyn, które błagały by mogły oprowadzić Leo po szkole. Przecież to człowiek jak każdy inny- pomyślałam.

-Sara- powiedziała uradowana nauczycielka.

-Słucham ?- odpowiedziałam jak gdyby nigdy nic.

-Ty oprowadzisz Leondre.

-Emmm, że co proszę ?- zmrużyłam oczy patrząc na wychowawcę.

-No to co słyszysz, Sara.

-Wie pani co ? To będzie zły pomysł, niech pani wybierze kogoś innego- zaproponowałam, a oczy wszystkich dziewczyn wylądowały na mnie, tego nie dało się nie poczuć.

-Dlaczego miałby to być zły pomysł ? Ty oprowadzisz nowego ucznia i koniec.

-Jestem uziemiona-powiedziałam zirytowana pod nosem.

-Ey, może nie będzie tak źle- próbowała pocieszyć mnie siostra.

-Wercia, proszę cię.

-No jak wolisz, wiesz co wydaje mi się, że on na Ciebie czeka- powiedziała, spoglądając na chłopaka stojącego przy biurku.

-A niech sobie czeka- wywróciłam oczami.

-Kto się lubi ten się czubi, słyszałaś – wyszczerzyła  swój szereg białych zębów.

-Wiesz co myślałam, że jesteś po mojej stronie.

-Bo jestem, ale czasem lubię Cię podenerwować wiesz?

-Bardzo mi tym pomagasz, wiesz o tym ?

-Oh staram się jak mogę – zaśmiała się.

-Dobra to ja idę do domu , a Ty powiesz mi później jak na randce było.

-Wiesz co ?

-Co takiego ? A chcesz mi powiedzieć, że mnie kochasz ? No wiem przecież, ja Ciebie też- zaśmiała się.

-Dumna z siebie jesteś ?

-Bardzo – powiedziała uśmiechnięta.

-Karma wraca wiesz o tym ?

-Przecież nic takiego nie zrobiłam.

-Ta, ta…

-Dobra  ja idę do domu, a Tobie życzę powodzenia, jak coś to pisz, czekam na wiadomości po randce- puszczając mi oczko opuściła klasę.

-To co ? Znów się spotykamy- usłyszałam głos chłopaka.

-Ta, nic fajnego, w sumie są ciekawsze rzeczy niż spotkania z Tobą.

-Myślałem, że nie ma ciekawszych rzeczy ode mnie samego.

-Wiesz dam Ci małą poradę, Ty lepiej nie myśl bo to nie Twoja mocna strona.

-Doprawdy ? Myślałem, że się ucieszysz z tego spotkania.

-Już Ci powiedziałam coś o twoim myśleniu byś tego nie robił.

-Zadziorna, lubię takie- rzekną z przebiegłym uśmieszkiem.

-Szkoda- powiedziałam zawiedziona.

-Co dlaczego ?

-Bo ja nie lubię takich typków jak Ty.

-Co jak to ?! Ja Ci się nie podobam ?

-Ani troszkę- odpowiedziałam zadowolona.

-Nie czekaj… Ja się Tobie nie podobam ?! – pytał z niedowierzaniem.

-Powiedziałam chyba, że nie, co głuchy jesteś ? Teraz chodź bo czasu nie mam.

~Weronika~

Dziwnie się czuję po tym jak zostawiłam Sarę z nim. Co prawda nic jej się raczej nie powinno stać, no ale da sobie radę w końcu to moja siostra. Idąc przez przedmieścia, słuchając przy tym muzyki, która wydobywała się z moich słuchawek poczułam nagłe uderzenie.

-Przepraszam – powiedziałam, rozkojarzona wyciągając słuchawki z uszu.

-Patrz jak łazisz- odpowiedział mi blondyn nieco wyższy ode mnie.

-Em, przeprosiłam już Ciebie, po prostu się zapatrzyłam.

-Co na mnie laleczko?

-Słuchaj, laleczki to masz w sklepie kochaniutki a ja jestem dziewczyną. A zresztą miałabym się zapatrzeć na kogoś takiego jak ty ? No chyba nigdy w życiu, dla mnie stopiłeś się z tym tłem, które jest o wiele ładniejsze od Ciebie.

-Co proszę ?- uniósł jedną ze swoich brwi, a wokół zebrało się kilka dziewczyn.

 -To co słyszysz, no chyba że głuchy jesteś to ewentualnie specjalnie dla Ciebie mogę powtórzyć – uśmiechnęłam się przebiegle nadal patrząc na chłopaka.

-Ty wiesz z kim zadzierasz ?

-Ta, z jakimś gburem, który myśli sobie nie wiadomo co i myśli, że jest taki fajny. O jaki ja super, to ja tu żądzę, zjeżdżaj mi z drogi – przedrzeźniałam chłopaka.

-Charlie, zostaw ją. Ona jest jakaś chora i nie docenia twojego piękna- powiedziała jakaś dziewczyna, która przytuliła się do niego, a on ją odepchnął zdenerwowany.

-Nikt nigdy się tak do mnie nie zwracał- powiedział wkurzony.

-Czyżby ? No, ktoś w końcu musiał – zaśmiałam się.

-Ey lala, myślisz, że kim ty jesteś ?

- Po pierwsze nie lala, już Ci to mówiłam jak chcesz to sobie idź do sklepu z zabawkami i sobie kup lale. A po drugie zastanawiając się kim jestem to wiesz, skoro nie umiesz określić kim jestem to niedługo pomylisz psa z kotem, a wracając do mnie to jestem c-z-ł-o-w-i-e-k-i-e-m- przeliterowałam blondynowi.

-Uważaj na to co mówisz- powiedział zdenerwowany.

-Z tego co wiem żyjemy w wolnym kraju i mogę mówić co chce- puściłam mu oczko. A teraz przepraszam jegomościa gbura i przylepki, ale musze się oddalić- mówiąc to zdanie zaczęłam odchodzić od grupki. -Jeszcze się zobaczymy!- krzyknął chłopak. Na co ja nie zwróciłam uwagi i po prostu poszłam przed siebie z podniesioną głową. Teraz tylko tacy chłopacy istnieją ? Zero szacunku i myśli, że jest fajny ? Szkoda, że się tak bardzo myli i jeszcze te przylepy… Po prostu w to nie wierze. Otworzyłam drzwi do mieszkania a tam zauważyłam siedząca w kuchni Sarę, która popijała najwyraźniej herbatę.

-Cześć , gdzieś ty była ? Spodziewałam się, że ja ciebie tutaj zastanę pierwszą- powiedziała zdziwiona.

-A wszystko przez jakiegoś idiotę.

-Kolejny ?

-Ta- mruknęłam

-Mówiłam, karma wraca – zaśmiała się.

-Wiesz co ? Idź sobie.

-Może i bym poszła, ale tu mieszkam – powiedziała, biorąc łyk herbaty.

-O nie ! Zobacz jaka ulewa-powiedziałam, wyglądając  za okno.

-Będzie zimno, no nie- westchnęła.

-Na którą jutro mamy do szkoły ?

-Na 9:45- odpowiedziałam.

-Eh, ja idę się położyć spać zmęczona jestem.

Gdy Sara udała się na górę, postanowiłam zrobić herbatę, pijąc ją wpatrując się równocześnie w okno po którym spływały krople deszczu, rozmyślałam jeszcze chwilkę. Gdy w końcu już miałam udać się do swojego pokoju nie udało mi się to, gdyż zasnęłam na blacie stołu.

 ~Sara~

Gdy już ubrałam swą piżamę, zeszłam na dół gdyż przypomniałam sobie, że zapomniałam telefonu. 

Tam zobaczyłam Weronikę, która zasnęła postanowiłam ją obudzić i zabierając swój telefon razem udałyśmy się na górę.

~*~

Wstałam o 6:30 był to kolejny dzień, a promienie słońca wpadały do mojego pokoju… 

~*~
Kochani  <3 Przed wami drugi już rozdział z nowej opowieści o naszych bohaterach. Mam nadzieję, że podoba się wam i wyrazicie swoją opinię  :)  :* Teraz korzystając z okazji, 29 Czerwca urodzinki obchodziła nasza Wercix/ Weronika. Kochana jeszcze raz życzę Ci Wszystkiego Najlepszego  <3 Mam nadzieję iż spełnisz swoje wszystkie marzenia siostrzyczko  <3 Mam również nadzieję, że szkoły które wybrałyśmy nie poróżnią nas i dalej zostaniemy w tym samym składzie  <3 No to ja już nie przedłużam widzimy się w kolejną sobotę. Buziaczki misiaczki  :D  :*  :)  ;)