Rozdział 7 ,,Never Give Up"

~Sara~

Sobota, jaki piękny dziś dzień prawda ?- usłyszałam głos…

-Tak cudowny, a teraz daj mi spać- oznajmiłam osobę.

-Wstawaj aniołeczku-postanowiłam otworzyć swoje zielone oczy i zobaczyć kto mnie obudził…

-Leondre ?! A co ty tu robisz ?!- podniosłam się szybko ze swojego łóżka przecierając oczy.

-Stoję i próbuję Ciebie jakoś łaskawie obudzić.

-A dlaczego Ty mnie chcesz obudzić ? A po drugie co robisz w moim mieszkaniu ?

-Odpowiem na te dwa pytania jednym zdaniem. Chcę z Tobą pogadać.

-Ty ze mną ? Wow co się stało, ale wiesz ? Nie wiem czy ja mam na to ochotę.

-To zacznij mieć ochotę- powiedział widocznie zirytowany.

-A co mi zrobisz ? Przychodzisz sobie do mojego mieszkania i nagle chcesz ze mną łaskawie porozmawiać.

-No, tak ?

-Poczekasz sobie- uśmiechnęłam się przebiegle i oznajmiłam chłopaka, że ma udać się do salonu. Ja postanowiłam wziąć prysznic i wykonać inne poranne czynności, które należały do porannego rytuału. Po ich wykonaniu wybrałam zestaw.

Mijając pokój siostry ruszyłam schodami na dół, prosto do salonu. Tam ujrzałam chłopaka, który nerwowo stał i rozglądał się po pomieszczeniu.-Nie zauważył mnie ?- stwierdziłam w myśli stojąc i obserwując jego kolejne ruchy.

-O już jesteś ! Wreszcie.

-Nie przesadzaj, nie było mnie aż tak długo-parsknęłam.- To o czym chciałeś rozmawiać ?

-Siadaj.

-Nie wolę stać.

-No okay. Słuchaj sprawy są takie, albo się zgadzasz, albo mnie to nie obchodzi.

-To już możesz wyjść- powiedziałam arogancko w stronę chłopaka.

-Nie wiesz nawet o co chodzi.

-Domyślam się…

-Chodzi tylko o to, byś zmieniła szkołę.

-Bo ? Chyba śnisz…

-Moja dziewczyna Cię nie lubi

-No to jej problem, ja nie będę specjalnie dla kogoś szkoły zmieniać.

-Nie, nie złociutka to Twój problem.

-Słuchaj, wy mnie mało obchodzicie, więc to nie mój problem.

-Masz ją zmienić.

-Śnisz, palancie-wywróciłam oczami.

-Coś ty powiedziała ?-chłopak wstał zdenerwowany.

-Naprawdę ja wam wszystkim radzę umyć uszy, albo iść do laryngologa, bo cały czas trzeba coś wam powtarzać. To naprawdę źle grozi na przyszłość- puściłam brunetowi oczko.

-Próbujesz mnie rozśmieszyć ? Bo wiesz coś Ci nie wychodzi.

-Posłuchaj mnie teraz.

-Ja Ciebie ?

-A kogo kosmity ?- chłopak usiadł posłusznie na sofie a ja wraz z nim.

-No co takiego ?- zapytał patrząc w podłogę.

-Dlaczego to robisz- powiedziałam chwytając go za koszulkę.

-Co takiego ?- wyszeptał odwracając głowę w moją stronę.

-Krzywdzisz.

-To nie jest Twoja sprawa.

-Nie wątpię w to, lecz dlaczego ? Krzywdzisz mnie i moją siostrę ? Zrobiłyśmy coś wam ?

-Odpowiadałem już.

-To nie jest dla mnie odpowiedź i sądzę co innego Leondre. Wiem

-Co wiesz ?

-Wiem co się działo w przeszłości, dlaczego robisz to samo ?- temat rozmowy stawał się dla mnie coraz cięższy a w mych oczach pojawiały się krople łez, chłopak chwycił za mój policzek zbliżając się.

-Kto Ci to powiedział  ?

-A czy to ważne ? Nie rozumiem po prostu Ciebie i całej reszty. Czy świat musi tak wyglądać? Spróbuj spojrzeć moimi oczami. Co widzisz? Podpowiedzieć Ci ?

-Sara, ja- pierwszy raz usłyszałam z jego ust, moje imię.

-Nie, Leondre- odpowiedziałam po czym zbliżył się i pocałował mnie, delikatnie. Lecz nasze usta rozłączyło coś a raczej krzyk kogoś.

-Co tu się do cholery jasnej wyrabia ?!- ten głos nie oznaczał nikogo innego jak Amber…

-Dlaczego ty obściskujesz się z moim chłopakiem. Leo ?!

-Kochanie to nie tak, ja

-Wiem skarbie jesteś niewinny. A ty pożałujesz tego.

-Wiecie co ?!- moje uczucia w tym momencie sięgnęły zenitu.  – Wynocha! Po prostu wynoście się z mojego domu, nie chcę oglądać waszych parszywych twarzy, zrozumieliście ?! Czy mam wam powtórzyć ?!

Nieproszeni goście zostali wyrzuceni. Trzaskając drzwiami zauważyłam, że moja siostra stoi oparta o ścianę.

-Co się stało ?

-Szczerze ? Ja sama nie wiem, co tutaj właśnie się wydarzyło…

-Spokojnie, powiedz co się stało ?

-No, było tak, że…

Rozpoczęłam opowiadanie historii, która w zasadzie wydarzyła się chwilę temu. Siostra słuchała mnie uważnie z towarzyszącym jej zdziwieniem, przy tym czasami wtrącając swoje przemyślenia w opowieść. Popijałyśmy herbatę z cytryną, omawiając dotychczasowe wydarzenia, gdy nagle przerwał nam dzwonek do drzwi. Zaskoczone udałyśmy się by je otworzyć a naszym oczom ukazał się nie kto inny jak Will z Zac’kiem, który przyszli omówić i zacząć małe szkice projektu.

-Hey, hey, hey- krzyknęli uradowani, wparowując do środka mieszkania.

Z siostrą wymieniłyśmy między sobą spojrzenia, które nie oznaczały naszego zadowolenia z ich wizyty. Wiedziałyśmy również to, że zapomniałyśmy o projekcie, który dzisiaj powinien mieć swoje początki. Westchnęłyśmy po cichu po czym ruszyłyśmy w stronę chłopaków.

-Cześć skarbeńki- powiedział Will przytulając mnie.

-Cześć- wymusiłam na swojej twarzy uśmiech.

-Nie zapomniałyście chyba o projekcie ?- zapytał Zack, kierując swoje słowa do Weroniki.

-Herbatę, kawę?- spytała nie odpowiadając na jego pytanie.

-Hmm, może kawkę kochanie ?

-Okay- opuściła swój wzrok, skupiając się na czynności.

-Coś się stało misiu ?

-Nie, Will nic się nie stało- wahałam się przy odpowiedzi.

-Na pewno ?

-Powiem Ci, ale chodź do salonu.

~Weronika~

Sara powie prawdę Will’owi, ciekawa jestem jak zareaguje. W trakcje moich przemyśleń poczułam jak ktoś mnie przytula. Ktoś ? Tak raczej Zack, próbowałam go odepchnąć ponieważ czułam się niekomfortowo, lecz nie dawał za wygrane.

-Zack, przestań.

-Co ja mam zrobić? Oszaleję.

-To nie szalej i siadaj.

-No, ale ja Cię kocham, nic na to nie poradzę.

-Ohhh

~Sara~

-Ja rozumiem Sara

-Naprawdę ?

-Tak, jasne nie przejmuj się dziękuję, ze mi o tym powiedziałaś.

-Wiesz co ten projekt może zrobimy kiedy indziej.

-Jesteś zły ?

-Nie, nie jestem, pa.

Wydusiłam z siebie tylko i wyłącznie westchnięcie po czym osunęłam się po ścianie siadając i zakrywając oczy w dłoniach, zaczęłam przemyślać ponownie wszystko.

~Weronika~

-Ey stary idziemy- usłyszałam jak Will mówi do Zacka

-Co czemu ?

-Dowiedziałem się czegoś, idziemy.

-No okay, dobrze papa kochanie – pocałował mnie w policzek i wyszedł wraz z przyjacielem.

Postanowiłam szybko wbiec na górę do Sary z podejrzeniem, że coś mogło jej się stać a moja siostrzyczka siedziała tylko przy ścianie zamyślona.

-Ey Sarcia co się stało?

-No powiedziałam mu i zapewnił, że wszystko rozumie i blablablaaa i poszedł.

-E tam frajer nie przejmuj się.

-Wyglądam na taką?

-Szczerze ? Nie.

-No to co sobie będziemy nimi głowę zawracać ?

-Wiesz co ? Będziemy.

-Co niby dlaczego, weź dajmy z tym spokój.

-Nie. Nie uważasz, ze zareagował zbyt dziwnie ?

-Przypadkiem nie próbujesz szukać czegoś czego nie ma ?

-Wera posłuchaj mnie, mówię Ci, że coś nie gra.

-Czy ja wiem- odpowiedziałam wzdychając.

-Patrz pojawili się znikąd zapewniając nas, że nas kochają.

-Miłość od pierwszego wejrzenia ?

-Tak, bo w to uwierzę, nie spędzali z nami ani razu czasu.

-No to już ma coś w sobie, że się z nami jako takowo nie umawiali.

-A w sumie whatever, nie obchodzi mnie to- stwierdziłam.

-Ehhhh-moja siostra westchnęła cicho i wstała.

-Sara, nie poddamy się nigdy, przenigdy ?

-Never Give Up- posłała mi ciepły uśmiech.

-Sarna?

-Co żyrafo?- zaczęłyśmy się obie śmiać.

-Może obejrzałybyśmy jakiś film ?

-Znając nas zaśniemy.

-Oj cicho, co oglądamy ?

- Wiek Adaline ?- zaproponowała.

-Wydaje się być ciekawy, no spoko.

Naszykowałyśmy wszystko co jest nam potrzebne czyli jedzenie, picie i inne rzeczy by wygodnie obejrzeć film. Zabrałyśmy się w końcu do jego oglądania. Tak jak myślałyśmy zasnęłyśmy…

~*~

-Sara!-wstawaj idziemy…

~*~

Oto kochani kolejny rozdział zmagań naszych bohaterów :) Czekam na wasze opinie w komentarzach :D Mam nadzieję, że wam się podobał :) Tak jak zawsze wy rozpisujecie się na dole a  ja odpisuje :) Pozdrawiam i kocham <3 Sella